Search the Community

Czyżbyśmy stali na progu wielkich zmian w polskiej służbie zdrowia? Na dzisiejszej konferencji prasowej w Ministerstwie Zdrowia obok Barosza A. i premiera Tuska pojawili się też przedstawiciele Polskiej medycyny (głównie onkologii) tj. profesorowie Alicja Chybicka, Jacek Jassem czy Maciej Krzakowski oraz przedstawiciel organizacji pacjentów. Czy konferencja okazała się być czymś więcej, niż tylko podjętą przez niepopularnego ministra desperacką próbą uratowania stanowiska? Na spotkaniu zaprezentowano konkretne (rzadkie w ustach polityków) propozycje zmian w obecnie funkcjonującym systemie ochrony zdrowia w Polsce. Zmiany, o których mówiono koncentrują się na TRZECH głównych filarach, które mają być realizowane od 2015 roku: 1. Rozszerzenie kompetencji lekarzy POZ i ich nowa motywacja finansowa. 2. Uporządkowanie kolejek do specjalistów i motywacja finansowa dla lekarzy, których praca przynosi efekty. 3. Radykalna zmiana podejścia systemu do dorosłych pacjentów onkologicznych Szczegóły propozycji, które poznaliśmy prezentujemy w artykule: TO JEST TEMAT! Kto zyska na zmianach, a kto straci? Czy faktycznie, jak twierdzą obserwatorzy, może coś z tego wyniknąć? Kiedy faktycznie i w jaki sposób zmiany będą wchodzić w życie? Jak oceniacie te propozycje?

Zbliża się dramatyczne pogorszenie funkcjonowania Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Lekarze rodzinni (których w Polsce jest dramatycznie mało) mają być od nowego roku obciążeni pakietem nowych zadań, których realizacja przerasta większość Przychodni POZ, przy czym Ministerstwo nie oferuje proporcjonalnych do tych wyzwań pieniążków. Na lekarzy medycyny rodzinnej spada m.in. wypisywanie skierowań do okulisty, dermatologa i wenerologa (!), selekcja na lepszych i gorszych pacjentów (Ci z zieloną kartą będą szybciej diagnozowani, a co z pozostałymi?), wypisywanie nowych ton papierów wymaganych w Szybkiej Ścieżce Onkologicznej, całościowe prowadzenie pacjentów z m.in. przerostem prostaty i chorobami tarczycy (czym do tej pory zajmowali się urolodzy i endokrynolodzy w Poradniach Specjalistycznych) i inne. Warto zaznaczyć, że lekarze rodzinni nie oburzają się z powodu tych nowych obowiązków, ale z prostej przyczyny: przy obecnej liczbie przychodni i sposobie ich finansowania nie są w stanie im podołać czasowo i finansowo bez szkody dla pacjentów. Dramatycznie wygląda też obraz medialny całej dyskusji - kompletna niekompetencja dziennikarzy, agresja słowna Ministra, zupełnie wypaczone pojęcie "dobra pacjenta", brak dobrze zdefiniowanych i głośno eksponowanych postulatów Porozumienia Zielonogórskiego, brak płaszczyzny do rozmowy. Na koniec refleksja, nie wiem czy się zgodzicie: Pacjent - dla LEKARZA to ZAWSZE osoba, którą spotyka się twarzą w twarz potrzebująca chwili czasu, rozmowy, badania, porady, leczenia, odrobiny empatii. Lekarz jest dla pacjenta powiernikiem związanych z lękiem emocji (często negatywnych) i edukatorem (lepszym niż google). Pacjent - dla monopolowego PŁATNIKA - NFZ - to ZAWSZE świadczeniobiorca, osoba przynosząca ogromne straty finansowe, anonimowy, nieistotny trybik w systemie ochrony zdrowia, jednostka bez znaczenia dla statystyki. Pacjent - dla POLITYKÓW w Polsce i MINISTRA Zdrowia to reprezentant bezosobowej grupy, której niewiedzę i emocje związane z poczuciem zagrożenia bezpieczeństwa można wykorzystać, by osiągać własne cele i często szantażować lekarzy. Czy da się pogodzić ogień z wodą? Nie da się bez zmian finansowania systemu ochrony zdrowia, które nastąpią dopiero wtedy, gdy politycy naprawdę pomyślą o pacjentach i lekarzach jako o ludziach, partnerach do rozmowy, także wyborcach, a nie złu koniecznym. Potrzebna jest edukacja pacjentów na temat tego jak działa system, skąd biorą się pieniądze na jego funkcjonowanie i jakie są alternatywne sposoby zwiększenia bezpieczeństwa jako potencjalnej osobie chorej. Potrzebny jest dialog polityków i izb lekarskich (doktory naprawdę najlepiej wiedzą jak ulepszać system i czego potrzeba chorym najbardziej).